ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ;;;

Ο πολιτικός χρόνος της παρούσας κυβέρνησης εκπνέει σιγά σιγά και έρχεται η ώρα του απολογισμού των πεπραγμένων της. Ενός απολογισμού 4,5 χρόνων στη διάρκεια των οποίων συνέβησαν πολλά και αξιοσημείωτα γεγονότα. Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι ήταν μια κυβέρνηση συμμαχίας δυο κομμάτων που συνεχίζει να κυβερνά και μετά τη διάλυση αυτής της συμμαχίας – με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει πολιτικά.

Αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση πολλών και σοβαρών θεμάτων ως αντίβαρο στο έλλειμμα αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Τρανταχτό παράδειγμα η μεγάλη φωτιά στο Μάτι και η προσποίηση ότι δε γνώριζαν για νεκρούς το βράδυ της 23^ης Ιουλίου 2018 που συγκλήθηκε το Συντονιστικό για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Βέβαια σε μια εποχή που κυριαρχείται από τα social media μια τέτοια επιλογή μπορεί να έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα κι αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό. Σε ένα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα, το Μακεδονικό, επελέγη η περιθωριοποίηση και περιφρόνηση των πολιτών με την άρνηση δημοψηφίσματος χωρίς ποτέ να αποσαφηνιστούν οι συνέπειες της Συμφωνίας των Πρεσπών για τη χώρα. Στην Παιδεία ακολουθήθηκε επίσης ανάλογη τακτική. Ψηφίστηκαν νομοθετικες ρυθμίσεις χωρίς ευρύτερη συναίνεση (π.χ. ο νόμος για το Νέο Λύκειο, ο νόμος για τους διορισμούς των εκπαιδευτικών, το υποχρεωτικό 30ωρο κλπ.) και καταδικάστηκε η αριστεία. Επιπλέον υποβαθμίστηκε η Τριτοβάθμια εκπαίδευση με την γελιοποίηση του πανεπιστημιακού Ασύλου, τις απρόσκοπτες επιθέσεις του Ρουβίκωνα σε γραφεία καθηγητών και αμφιθέατρα αλλά και με τη μείωση των πανεπιστημιακών τμημάτων που βαφτίστηκε «Νέος τρόπος εισαγωγής στην Τριτοβάθμια».

Αυτή η ανοχή σε φαινόμενα ανομίας και παραβατικές δράσεις ατόμων και ομάδων γενικεύτηκε τα τελευταία χρόνια σε μεγάλο βαθμό με επιθέσεις σε πρεσβείες και αστυνομικά τμήματα και με καταλήψεις ιδιωτικών χώρων από αριστεριστές αναρχικούς ώστε να μιλάμε πλέον για το «άβατο των Εξαρχείων». Ο πρόεδρος των Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών Δ. Πάκος παραδέχτηκε δημόσια ότι «για να επιχειρήσεις μέσα στα Εξάρχεια θέλεις στρατό, δεν πας "βόλτα"». Πρόσφατα η ειδησεογραφία ανέδειξε τη δυσχερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Δ.Ε.Η. λόγω του υπέρογκου χρέους με κίνδυνο την αναστολή της λειτουργίας της αν δε βρεθεί άμεσα βιώσιμη λύση. Την ίδια ώρα το τραπεζικό σύστημα ετοιμάζεται να κάνει χιλιάδες απολύσεις ενδεδυμένες με το μανδύα της «εθελουσίας εξόδου» και πιέζεται από τα μη εξυπηρετούμενα κόκκινα δάνεια ενώ οι πλειστηριασμοί συνεχίζονται κανονικά (ας θυμηθούμε το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» !!!) και η αγωνία για την πρώτη κατοικία κορυφώνεται.

Σε τελική ανάλυση ενώ πήραμε 300 δις ευρώ δάνεια από Ευρώπη, ΔΝΤ και ιδιώτες και μας χαρίστηκαν και άλλα 200, σήμερα έχουμε ένα δημόσιο χρέος περί τα 334 δις (από 322 το 2014) έστω κι αν οι έμμεσοι φόροι έχουν εκτιναχθεί στα ύψη (Φ.Π.Α. 24%, βενζίνη 1,63 ευρώ / λίτρο). Επιπλέον εμφανίζεται μια πλαστή κάμψη της ανεργίας καθώς είναι γνωστό ότι και τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πληγεί αλλά και οι αμοιβές έχουν συρρικνωθεί τόσο ώστε με 1.000 ευρώ το μήνα μπορεί ένας εργοδότης αντί για 1 να έχει 2 ή και 3 εργαζόμενους.

Συνεπώς εάν η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπηρετήσει την κοινωνία η οποία την ανέδειξε μιλάμε μόνο για μια προσπάθεια να κερδηθεί πολιτικός χρόνος άλλοτε με την διασπορά ελπίδων για δώρα και αναδρομικά σε δημοσίους υπαλλήλους κι άλλοτε με τις δηλώσεις Πολάκη κατά Κυμπουρόπουλου. Είναι φανερό ότι σκοπός των κυβερνώντων είναι η κατάληψη της εξουσίας με κάθε πρόσφορο μέσο : ακόμη και με την ελληνοποίηση χιλιάδων μεταναστών όπως έχει κατά καιρούς υποστηριχθεί ή με την άρνηση ψήφου στους πρώτης γενιάς Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι θα ήταν πιο αντικειμενικοί κριτές διότι βρίσκονται έξω απ΄ το ελληνικό πελατειακό σύστημα. Η μετανάστευση των νέων επιστημόνων και η φτωχοποίηση των Ελλήνων είναι επίσης μέρος του σχεδίου διότι ένας εξαθλιωμένος λαός που προσπαθεί να επιβιώσει με επιδόματα δε θα φέρει καμία αντίσταση.

Λέγεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 αφού πέρασε το στάδιο της πολιτικής ανωριμότητας (δραχμιστές, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και μνημονίων, «ή εμείς ή αυτοί», δημοψήφισμα κλπ.) ωρίμασε και κατάλαβε ποιο είναι το ευρωπαϊκό πλαίσιο μέσα το οποίο θα έπρεπε να προσαρμόσει την πολιτική του. Αυτό που συνέβη το 2015 ήταν ένα κακόγουστο θέατρο που παίζεται ακόμη και σήμερα στο βαθμό που μπορεί να γοητεύει μερικές κοινωνικές ομάδες δίνοντας την εντύπωση της επαναστατικότητας (π.χ. άρνηση σε «ιμπεριαλιστικού τύπου» επενδύσεις, υποστήριξη στις ιδέες του Μαδούρο, ελεύθερη δράση αναρχικών ομάδων κλπ.) αλλά χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα για τη χώρα.

Δε χρειάζεται να επεκταθούμε άλλο για να καταδείξουμε γιατί αυτή η κυβέρνηση απέτυχε. Άλλωστε σε μεγάλο βαθμό ακολούθησε την αποτυχημένη συνταγή (και ρητορική) ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ΄80 μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δανεικά χρήματα ούτε η ευχέρεια για διορισμούς στο δημόσιο. Έτσι δε μπόρεσε να καταργήσει τα μνημόνια και τον ΕΝΦΙΑ, όπως είχε εξαγγείλλει προεκλογικά, ούτε να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους της που σε μεγάλο βαθμό είχαν εναποθέσει σε αυτήν τις ελπίδες τους για την αναβίωση του παλαιού σοσιαλιστικού παραδείσου.

Αυτό που είναι εξίσου άξιο ανάλυσης είναι αν η μερίδα του εκλογικού σώματος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και στη μεγάλη της πλειοψηφία προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι η επιστροφή στο σημερινό ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) θα αποτελούσε διέξοδο για τη χώρα. Αυτό που ονομάζεται Αριστερά ή Κεντροαριστερά στην Ελλάδα αποδείχτηκε στην πράξη πως όχι μόνο δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων το πίστεψαν αλλά αντίθετα οδήγησε τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά. Συνεπώς αν πρόκειται στο εξής να λειτουργήσει ως ο δεύτερος μεγάλος πόλος της πολιτικής μας ζωής οφείλει να αλλάξει ρότα και να συναντήσει τον πολιτικό ρεαλισμό.

Η αποτυχία της Αριστεράς δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες του κανένα πολιτικό χώρο και κανένα πολιτικό κόμμα ακόμη κι αν οι συμφωνίες και τα νομοθετήματα της σημερινής κυβέρνησης δεσμεύουν & τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Η ανασυγκρότηση του Κράτους δεν θα είναι απλή υπόθεση. Απαιτείται :

• άσκηση σοβαρής εθνικής, οικονομικής & κοινωνικής πολιτικής

• προσέλκυση επενδύσεων & υγιής ανάπτυξη που θα αποφέρει έσοδα ώστε να μειωθούν οι άδικοι φόροι (π.χ. ΕΝΦΙΑ πρώτης  κατοικίας) και η ανεργία

• ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας

• ανασύσταση της δημόσιας διοίκησης, της Παιδείας και της Υγείας στη βάση αξιοκρατικών επιλογών.

Παράλληλα οι πολιτικοί οργανισμοί οφείλουν να αποβάλλουν κατάλοιπα του παρελθόντος (ρουσφέτι, οικογενειοκρατία, εύνοια φίλα προσείμενων, κλπ.) αν θέλουμε να βαδίσουμε στη νέα εποχή του Παγκόσμιου ανταγωνισμού και να ισχυροποιηθούμε ως Κράτος και ως κοινωνία. Για να γίνει αυτό χρειάζονται ισχυροί θεσμοί με νομικές ασφαλιστικές δικλείδες χρειάζεται όμως και ευρύτερη κοινωνική συναίνεση ώστε οι νόμοι να αποκτήσουν ουσία στη συνείδηση των πολλών. Η κατάσταση που έως σήμερα εδραιώθηκε προφανώς εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ολίγων. Οι εκλογές που έρχονται θα δείξουν σε ποιο βαθμό είμαστε όλοι διατεθειμένοι να αλλάξουμε και να αφήσουμε πίσω κατεστημένες νοοτροπίες και αναχρονιστικές αντιλήψεις ή θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε σε πολιτικές ουτοπίες και υποσχέσεις κενές περιεχομένου.  

Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να επιλέξουμε σωστά ;